Avuntu sektörü

Kısa ve anlamlı geliyordu; geçinip gidiyoruz demek yakın zamana kadar. Ama artık biraz anlamını yitirdi. Mutsuzluğumuz geçimimizi fazlasıyla etkiledi ve artık geçinemiyoruz!

Aldığımız ücret, yaptığımız iş de çok önemli değil bunda.

Bilakis dar gelirli ücretle çalışanların çoğunlukla kullandığı bir deyimdi:

’ Geçinip gidiyoruz.’

Kerhen, zorlamayla bir ifadeydi zaten. Aslında geçinemesek de gidiyoruz ya da zaman hızlı geçiyor ve biz sadece gidiyoruz ve nasıl yaşadığımız da çok önemli değil gibi.

Ama şimdi…..

Avunup gidiyoruz.

Geride kaldı bütün güzellikler ve sanki hiç geri gelmeyecekmiş gibi eski günleri anma ile yaşıyor, avunuyor, teselli buluyoruz.

Hani yaşımız diyeceğim ama sokağa bakıyorum ki gençler bile peşindeler bu sektörün.

O yüzden avunup gidiyoruz.

Bu hal o kadar hissettiriyor ki kendisini günlük yaşantımızda; tüketimlerimiz bile avuntu sektörünün ürünleri.

Dinlediğimiz müzikler, yediğimiz yemekler, ilişkilerimiz, kıyafetlerimiz….

Çok sevmesek de sadece dinliyoruz parçaları.

Müzik mi Allahaşkına!

Ne sözü söz, ne bestesi hafızada kalabilecek güzellikte. Nerede o eski besteler, nerede o eski sanatçılar?

Ya şu yediğimiz yemeğe bak! Hiç tat var mı şunun sosunda, domatesinde renk var mı? Nerede o eski güzelliği yemeklerimizin?

Sağımız solumuz yemek işi yapan dükkanlarla doldu. İzlediğimiz her kanalda dünyalar kadar yemek programları ama en son şöyle sevişir gibi, lokmaları zerre zerre hisseder gibi bir yemeği ne zaman yemiştiniz hatırlıyor musunuz?

Sadece yiyoruz işte. Hem de bol bol yiyoruz ve bol bol da şişmanlıyoruz.

İlişkilerimizde de vakit geçiriyoruz gibi. Sanki garezimiz var gibi vaktimize de oyalanıyor, harcıyoruz.

Sonunu bile bile, göz göre göre aynı tür ilişkiler yaşıyoruz ve fani dünyayı fani ilişkilerimizle geçiriyoruz. Kıyafetlerimiz bizi tanımlar, bizi tamamlardı.

Şimdilerde hiç kıyafetleriyle halleşen, kıyafetlerinin kıymetini bilene rastlıyor musunuz? Hepsini elimizin tersiyle olmasa da ittik. Birer birer bizi terk ettiklerini görmedik ve şimdi de çok yalnızız!

Direkt ruhumuza yerleştirdiğimiz müzik; günümüze özel, anlam katan kıyafetlerimiz, ölümüne hiç bitmesin diye sürdürdüğümüz ilişkilerimizden eser yok şimdilerde.

Her şey fabrikasyon üretiliyor ve bizi ne tanımlayan ne de tamamlayan ürünler değil hiçbiri. İki defa provaya giderek teslim alacağımız günü nasıl heyecanla bekler ve nasıl korur, muhafaza ederdik o elbiseyi? Bir ömre sığdıramayıp ebedi âlemlerde de sürmesini istediğimiz dostlukları şimdilere nasıl anlatsak ki?

Şimdilik idare ettiklerimizle kıyas olurlar mı hiç? Yemek geçiştirilir miydi,kıyafetler idare eder miydi, o nağmeler, o müzik kolay unutulur muydu ama şimdikiler….?

Yediğimiz beyaz – kırmızı etler bile hızlıca yetiştirilip önümüze hızlıca servis edilip, hızlıca tüketilmesi istenen şekilde sürülüyor önümüze.

Hızlıca yetiştirilenler de hızlıca tüketiliyor ve hızlıca çekip gidiyorlar. Şimdilik idare etsin diye başlanan işler, şimdilik sözümona kullanılıp bırakılan eşler, şimdilik üstümüzde dursun diye takıştırıverdiğimiz kıyafetler arasında yalnızız! Kalabalıklar arasındaki yalnız!

Ne yapacağız?

Avunup mu duracağız yoksa yaşamaya; dokunmaya, duymaya, hissetmeye, hıfzetmeye, doya doya, duya duya var olmaya devam mı edeceğiz?

Sizi bilmem ama ben devam edeceğim, idare etmeyeceğim!

Merhum Süleyman Demirel’in dediği gibi: “İdare etmek kolaydı! Ben idare ettiğim vakit beni hiç ellemediler. Ne zaman ki yönetmeye kalktım, başıma gelmeyen kalmadı."