ATEŞKES BAHARI

Bundan yıllar önce sevgili Namık Hocam’ ın yazılarından birinin başlığıydı!

Gündemini sevdiğimin Türkiye’si. Akşam başka bir gündem konuşuyor, gece yatağa başka bir gündemle giriyor, sabaha başka bir gündemle uyanırken, gündem bolluğundan yazımıza bile konu bulmakta zorlanmıyorduk.

Ama son günlerde neredeyse tek gündemimiz vardı. Ateşkes! Ateşin kesilmesi. Bahar aylarındaydık ve peşi sıra cemreler düşüyordu dünyaya ama bizim coğrafya ise düşen cemrelerden çok ocaklara düşen ateşleri konuşuyordu.

Cemrelerin gönüllere saçtığı ümit kıvılcımları gibi ocaklarına ateş düşen gönüllerin de beklentisi haline gelivermişti ateşkes.

Neticede bahar aylarındaydık, baharı seviyor, baharı doyasıya yaşamak istiyorduk. Ateşkes gelecek, yüzler gülecekti. En kötü ateşkes, en iyi savaştan bile iyiydi. Bir yere girdi mi çıkmak bilmeyen savaşa karşı kazanılan; savaşın belki de en korkup, nefret ettiği kelimeydi ateşkes.

Onun için Moskova’ya, Kremlin’e kadar bile gidilirdi. Gidildi ve en azından masa başında olsun ateşkes sağlandı. Savaşın keyfi bir süreliğine olsun kaçırıldı. Ateşin kesilmesi vücutta rahatlık sağlar. Ateşin verdiği yorgunluk sonrası hasta rahatlar ve uyumak ister.

Uyandığında ise huzurla bakar etrafına. “Geçmiş olsun” dileklerine hep sessizce ama mütebessim cevaplar verir. Zaten oldum olası savaşın gürültüsü, debdebesine nazaran sessizdir ateşkes. Hep onun gölgesinde kaldığından biraz da içine kapanıktır, eziktir zavallı.

Ateşin kesilip hastanın ayağa kalktığı an da bile savaşın sessiz, kabullenemeyen homurtuları, çığlıkları vardır.

Kabullenemez ateşkesin ayağa kalkmasını, ete kemiğe bürünmesini, kabul görüp, beğenilmesini.

Bu yüzden, hele ki bu topraklarda ateşkesin pek de uzun soluklu olacağı, sere serpe dolaşıp büyüyeceğini bu sefer de düşünmüyor, maalesef ümit de etmiyorum.

Olsa olsa bir baharlık ömrü olur garibin. Ama olsun. Kelebeklerin de ömrü kısacık diye sevmiyor muyuz? Gelincikleri, sadece baharda açıyorlar diye unutuyor, hor mu görüyoruz?

Kıymetini bilmek gerek, kısa ömürlü de olsa ateşkesin. Belki de bu toprakların kaderi bu! Çocukları da uzun ömürlü olmuyor ki…

Bedenleri yaşasa bile savaş için yaşıyorlar, savaşlara adıyorlar kendilerini. Konuşmasını bile bilmiyorlar! Bağırıyorlar, haykırıyorlar. Şarkı, şiir söylemiyor, sloganlar atıyorlar hep.

Yüzleri asık, yüzleri celalli, öfkeli bu insanların sorarım size ateşkesleri uzun ömürlü olabilir mi? Bağırmadan, didişmeden, birbirleriyle olsun uğraşmadan durabilirler mi hiç?

Ateşi kesilebilir mi öyle bir hamlede bu kadar yüksek ateşli bir coğrafyanın?

Çok zor! Ama şimdi zoru seven, imkânsızları başarmaya çok hevesli, yeni bir kuşak geliyor anneleri istemese de. Sevgileri sınır tanımıyor ve iletişim çağında kendilerine sunulanlarla yetinmeyip, ötelere ulaşmayı deneyen bir kuşağın, bir neslin ayak seslerini duyuyorum.

Şimdilik savaşı bile insansız yapabilecek düzeye getirmiş bu nesil, inanıyorum ki savaşı da bir süre silahsız yapar hale getirip iyice itibarsızlaştıracak ve yeryüzünden de tamamen kaldıracak.

Klasik silahlarını kaybetmiş savaşı, bu nesil yine de ötekileştirmeyecek ve onu çevre sorunlarıyla, hastalık, afetlerle ilgili alanlarda kullanır hale de getirecek.

Kıymetini bilmek gerek bu ateşkesin ve bu baharın. Onun için hiç olmazsa biraz daha uzun yaşatalım bu ateşkesi ve biraz daha fırsat tanıyalım gelecek olanlara.

Uzun soluklu, ateşsiz baharlara çok az kaldı inanın! Yeter ki kaldırın başınızı ve etrafınızı çevreleyen, kuşatanlara değil de hafif yukarı bakarak görün gelecek olanları.

06.03.2020

Erdal ÇİL

[email protected]