Trafik sıkışık

Trafik sıkışık

Sebep mi: Kalabalıklar..

Bu kalabalıklar başımı hep derde soktu ve derde sokmaya da devam edecek gibi!

Anladım ki karşıma alıp konuşmam fayda etmiyor, etmeyecek gibi de.

Zaten konuşturmaz da kalabalıklar insanı! Sizi dinler gibi gözükseler de yine bildiğini okurlar ve pek netice vermez anlattıklarınız. Hatta sizi süzmeye, bakışlarıyla hatanızı falan kapmaya çalışırlar ve ellerindeki cımbızlarla seçerler kelimelerinizi de alimallah zıvanadan bile çıkarabilirler sizi oracıkta.

Bu yüzden ben o meşhur fıkradaki gibi, hanımın sözüne uyup kalabalıktan uzak duracağım!

Aslında kulağıma hoş gelen sloganları da olsa, içlerinde çok sevdiğim tanıdıklarım da olsa girmeyeceğim aralarına. Gücümün, kendimin etkisi kalmıyor aralarında ve sürükleniyorum hatta boğuluyorum.

Geçip klavyemin başına yazacağım! Yaza yaza haykıracağım!

Olur da kalabalıkların arasından çıkar da bir başınıza kalır ve okursunuz da işte o vakit beni daha iyi anlarsınız dostlar.

Hiçbir zulme ortak olmak istemiyorum ve insan denen, yaratılmışların en kutsalına, kalabalıkların içinden, üzerime sinen linç kokuları ile bakmak istemiyorum. Kalabalıklara karışıp, nefret tohumları saçanların maşası olmak, ağzından salyalar akıtarak parçalayacak birilerini aramak inanın bana çok vahşi geliyor!

Sözümona televizyonlarda kelli felli adamlar çıkıp gündemi değerlendiriyorlar. Sözde oturup-kalkmalarıyla, sözleriyle bile seyredenlere örnek olacak adamlar. Daha birinci dakikadan itibaren başlıyorlar kapışmaya. Hakaret, küfür, söz cambazlıkları, türlü şaklabanlıklar, gerilim, gerilim, gerilim…

Konu ister spor olsun, ister herhangi bir mesele; fark etmiyor! Kavga etmeye bahane arayan figuran gibiler. Neymiş de halk gerilim istiyormuş, reytingi bu programlar yapıyormuş, siyasette geçer akçe buymuş.

Hani bunlara inansam, bunların içindeki halka olan sevgilerinin samimiyetine azıcık inansam hapı yuttum!

Halk için, bizim için deli oluyorlar sanacağım.

Adam çıkmış bir televizyon kanalına sözde gazete başlıkları okuyor. Sözde yalnız ve hadi dinleyeyim dediniz! Biliyor ya bir sürü kalabalığın kendini izlediğini, başlıyor şovuna. Aman Allahım ne üslup! Her cümle bir hakaret, bir küfür, bir gerilim sebebi oluyor. Saldırıyor da saldırıyor okudukça. Sanırsın ki bir kahraman, bir delikanlı, bir aydın, bir usta!

Üretilen bir popüler kültürün zavallılarından biri aslında. Tıpkı o sokaklardaki gözü dönmüş kalabalıklar gibi! Moda tabir ile sadece tribüne oynayan, kendine uzak biri.

Yaşadığımız her acı, tanık olduğumuz her vahşet kalabalıkları hınçlara, intikam duygularına büründürürken ne kadar akl-ı selim olabiliriz ki?

Sanki o katiller aramızdan çıkmadı ve sanki bu cinayetleri bizi hiç hak etmedik gibi başlarız sürüklenmeye ve kaçarız kendimizden.

Sanki o katiller bizim aramızda yetişmedi, komşularımız değiller. Elbette ebedi ve ezeli düşmanlarımız var ve elbette onların da bizim üzerimizde bir takım emelleri olacaktır da ama eğri oturup doğru konuşalım: onlara çanak tutan, tetikçilik, taşeronluk yapacak kadar alçalan hiç mi bizden, bizim diyebileceğimiz zevat yok?

Çevremizde, apartmanımızda yetiştirdiğimiz çocuklarımız ne kadar kul hakkını bilerek yetişiyorlar, ne kadar insana saygılılar hiç düşünebiliyor muyuz?

Fenerbahçe Futbol Takımı kafilesine seviyesiz binlerce küfür, özellerine binlerce hakaret ve içlerinden belki de birinin iki-üç el ateş açması. Çok mu garip? Zaten linç etmecesine doldurup beslemiyor muyduk bu kalabalıkları da şimdi mi aklınız başınıza geldi.

Yazıklar olsun! Bu hıncı, bu kalabalıkları üç kuruşluk saltanatları için besleyenlere.

Kalabalıklar ne derse desin, daha doğrusu kalabalıklara ne dedirtirlerse dedirtsinler her cinayette canım onlardan fazla yanmakta ve hep ölenle birlikte ölüyor ve öldürenle birlikte de kahroluyorum!

Ölen de, öldüren de rüyalarıma giriyor ve kalabalıklara haykırarak: “ beni siz öldürdünüz” ve “beni siz mahvettiniz” demekteler. Yetimin başına gidiyor ellerim ve kendi yalnızlığıma kahroluyor ve eğilip de gözlerine bakamıyorum.

Durun kalabalıklar! Beni, bana bırakın. Üzerime sıçrattığınız çamurlar bile şahittir ki temiz değilsiniz ve suçlusunuz. Ben de sizi sevmesem, aranızda olmasam bile aynı zamanın ürünleri olduğumuz için beni de suça iştirak ettirdiniz ve cezama razıyım. Zira uyuyamıyorum artık geceleri ve açıp ellerimi af dilemekteyim gidenlerden.

Dağılın kalabalıklar, dağılın ve dönüp arkanıza bakın! Bu eser, bu vahşet, bu öfke, bu seviye sizin! Yıkmadığınız, kırmadığınız can bırakmadınız. Ölenle de oldunuz; şehit dediniz, intikam dediniz. Sonra utanmadan öldürenle de oldunuz yiğit dediniz, kahraman dediniz! Hep dediniz, hep sloganlar ürettiniz, hep evelediniz, gevelediniz ama artık yeter! Zaten gittikçe azalıyor kalabalık sayınız ve bindirilmiş kıtalarla, açık açık tomarlarca paralar harcayarak toplayabiliyorlar ancak sizi.

Bindirile bindirile bakalım daha nerelere taşıyacaklar efendileriniz sizi. Nelere alet edecekler, nelerin üstünü örtmede kullanacaklar sizi de bakalım siz ne zaman göreceksiniz kullanıldığınızı ve ne işe yaradığınızı?

Kalabalıklar bir çekilse ortalıktan da trafik açılsa ve işimize baksak, kendimize dönsek. Bu gidişle de sanki hiç sokaktan çıkamayacak gibiyiz.

Erdal ÇİL