KUMRU VE KADIN

KUMRU VE KADIN

İnsan, güzel yaratılmıştı.

Güzel olan her şeyi sevdi.

Çiçek gibi.

Güzel işlerine hep çiçeği vesile kıldı.

Çiçekle gitti güzel işlerin kapısını çalmaya.

Çiçek sundu kırık kalpleri onarmaya.

Barıştırmaya, birleştirmeye, şifalar dilemeye, geçmiş olsuna, hayırlı olsuna hep çiçek sundu.

Gün geldi çiçekler boynunu büktü.

Topraksız, susuz, havasız kalmamıştı ama bükülmüştü boynu.

Önce yaprakları sonra dalları derken sanki hiç yaşamamış, sanki hiç ele değmemiş gibi sessizce, yükselip derlendiği toprağın üzerine düşerek gitti.

Her canlı, her fani gibi onun da bir ömrü vardı ve yaşayıp gitti.

İnsan, çiçeğin bile sadece bir ömrü olduğunu görünce razı olmak istemedi.

Öyle ya çiçeklerin de mi ömrü olurmuş. Çiçekler de mi solarmış, kururmuş, ölürmüş?

Evet;

Fani insanın dünyası da faniymiş, fenaymış.

Baki kalansa sadece, hoş bir sedaymış!

İmdadına kitap yetişmiş bağrı yanık, gözü yaşlı insanın.

Kitap açmış kollarını şefkatle.

Kitaba uyanlar, kitaba sığınanlar kazanmış ölümsüz bir hayatın sırrını.

Bütün iyileri, sevdiklerini hatta çiçeklerini bile ölümsüzleştirmek için kitaplara yazmışlar.

Kitapla yaşamış, kitapla haşrolmuşlar ölümsüzlüğü tadanlar.

Ömrünün sadece bir nefeslik bir ömür oluğunu bilenler hep kitaba sığınmışlar.

Bundan kısa bir süre önce toprağa yine bir çiçek düşmüştü.

Zilkadenin usul usul düşen damlaları bile canlandırmaya yetmemiş, kendiyle birlikte sevenlerinin de boyunları bükülü kalıvermişti.

Bu acı sadece kitaba sığar, kitap çare olurdu yaraya.

Orada saklanmalı, ismi oralara yazılmalıydı ki ölmesin.

Bunu da ancak seven bir kalbin dokunuşu gerçekleştirebilirdi ve öyle oldu.

Henüz bir sonraki Zilkade gelmeden, o gün kalplerden kopan ve gözlerden damlayan yaşlar toprağa düştü, mayalandı ve bir kitabın sayfalarında bekaya erişti.

Suskundu ama yazmayı, kitaba ismini kazımayı azmetmişti bir kere.

Böyle olunca acısı daha kolay dökülüverdi klavyelere. 

“Kadın giderse ne adam kalır ne suskun

Kadın giderse ne güzellik kalır ne renk

Kadın giderse uzaklara kaçar ne varsa

Ardında sadece bakışları kalır

Her daim çiçekler açtıran bakışları"

Yazar İsmail Zorba’ nın geçtiğimiz yıl ebediyete uğurladığı ablasının ardından yazdığı ve ona ithaf ettiği, buram buram sevgi dolu, özlem dolu satırlarla bezenmiş kitabını elimize almak için sabırsızlanıyoruz.

Henüz çok taze olduğundan içindeki sıcacık cümleler, hafiften serinlemeye başlayan şu günlerde hepimize iyi gelecek ümidindeyim.

Kumru ve Kadın’da hepimizin bir yerlerinden kopup giden bir şeyler olacak ve belki de birçoğumuz da kendi penceremiz önündeki kumruyu, uçmadan fark edebileceğiz.

"bir kadın vardı,

şimdi yok buralarda.

arada bir görünür kaybolur yine de adımları ..........

haydi, durma, gidelim.

uydurma öykülerin terk edilmiş şehrine.

sokak lambaları, evlerin yalancı ışıkları, kaldırımlar gelmesin bizimle.

akşam yıldızı küsmesin kimsesizliğimize.

anılar birer kül bulutu,

yorgun belki de hiç yaşanmamış"

Çınaraltı Yayınları’ndan çıkacak olan İsmail Zorba’ nın son kitabı Kadın ve Kumru çok yakında okuyucularıyla buluşacak.

Biz kitabın, kitapseverler gözünde hak ettiği karşılığını bulacağından şüphe etmemekle birlikte yazarı için de yeni başlangıçlara vesile olacağı ümidini taşıyoruz.

Hayırlı olması dileklerimle…

Erdal ÇİL

[email protected]