Alsancak kimin olmalı?

Bir asırdır İzmir Futbolu'nun kalbi üzerinde atıyor. Önce Rumların takımı Panionios’un sahası olmuş, ardından 1929’da Valililiğe devredilmiş. Açık ve kapalı tribünler inşa edilmiş. Osmanlı'yı, işgali, Kurtuluş'u, Cumhuriyet'i görmüş kentin futbol mabedi...

Önce kömür tozu karışık kara kumlarını, ardından yeşil çimlerini kimler kimler çiğnememiş. Vahap Özaltay'ların, Sait Altınordu'ların, Fuat Göztepe'lerin, Zühtü Işıl'ların, Metin Oktaylar'ın, Bayram Dinsel'lerin, Gürsel Aksel'lerin, Gode Cengiz'lerin, Mustafa Denizli'lerin krampon izleri hala belleğinde duruyor.

Tıpkı Göztepe’nin Atletico’yu dize getirdiği o muhteşem gece, Altay’ın Carl Zeiss Jena’yı devirdiği mucizeye ramak kalan anların heyecanı, Ligin ilk maçı, İzmirspor – Beykoz mücadelesinde İzmirsporlu Özcan Altuğ’un atığı ligin ilk golünün coşku dolu haykırışları gibi. Şimdiler de ise boynu bükük mahzun Alsancak’ın…

Sezonun bitmesiyle yeniden sessizliğine bürünmüş kaderini bekliyor. “Kel başa şimşir tarak” misali kelleşen çimlerine aldırmadan ve bir çok genç yeteneğin futbol katili olan çukurları doldurulmadan, şimdiden bir çekişmenin ortasında kaldı emektar…

Stat Altay’ın… Sözleşme Eylül sonunda bitiyor. Yaklaşık 175 bin lira borcu var siyah beyazlıların. “Sözleşme zamanı geldiğinde nasıl olsa bir çözüm bulunur” beklentisi var Altaylı kurmayların… Bundan önceki dönemlerde olduğu gibi… Ancak çimlerin yenilenmesi gerek. Yönetim 15-16 milyonluk borcun arasında, personelin maaşları sigorta borçlarını ödeyemediği bir süreçte, nakit ve vakit ayırması yolunda kuşkular da var. Taraftar ise mabedi terk etmek istemiyor. İmza süreci ne getirir bilinmez yönetim değişir mi değişmez mi? Değişirse yönetim stadı kambur olarak görür mü görmez mi? Alsancak üzerinde düğümlenen sorular…

Göztepe taraftarın gönlünde yatan aslan, emektar stada olan talebini yeni başkanı Hüseyin Altınbaş aracılığıyla yeni dönemin ilk gününden itibaren dile getirdi. Son olarak da Altınordu, 1962 yılındaki sözleşmeyi yeniden gündeme sürüp, “Altay’la birlikte hakkın yarısı bizim “ diyor.

Kavga peşinde değiller, uzlaşmaya, paylaşıma razılar ama, yok sayılmalarına da içerliyorlar Şeytanlar… Öyle ya şampiyonluk maçını bile oynayamamışlar, ellerinde peşin paralarıyla. Gerekirse çimleri yenilemeye de razılar.

Karşıyaka ise “ağabey” ligde oynamasını ortaya sürüp Alsancak’ta oynamanın önce kendisinin hakkı olduğunu vurguluyor. Fatih Diniz yönetiminin Örnekköy’ü rafa kaldırıp, “Yalı” projesiyle uğraşmayı yeğlemesi kuşkulu. Yeni yönetim “Yalı’ya butik stat” işine sıcak baksa bile otopark, yol, güvenlik, imar izinleri gibi önemli problemlerin, yasal olmazlıkların aşılması çok bilinmeyenli bir denklem gibi çözülmeyi bekliyor.

Bir de İzmirspor takım alır, ya da Balçova ile birleşirse seyreyleyin cümbüşü… Zaman su gibi akıp geçiyor. Verilen vaatlerin lafta kalmadığını göstermek, yeni sezona yetişmek için bir an önce çimlerin kaldırıp, Alsancak’a kazmanın vurulması gerekiyor.

Gençlik Spor’dan 1 trilyonu aşkın ödeneğin çıktığı söyleniyor. Ama henüz ortada eylem yok. Üstelik GSHİB bakım ve yenileme için stadın devrini ister mi? O da sözlü olarak dile getirildi ama ortada kesin ve net bir yanıt yok.

Gezi direnişinde İzmirli taraftarlar renklerin kardeşliğini en yalın biçimiyle ortaya koydu. Bakalım kulüp yöneticileri ve camialar bu kritik soru yanıt beklerken, aynı birlikteliği sergileyebilecek mi? Gezi Parkı mahkeme kararına karşın yıkılmaya çalışılıyor. Ama Atatürk Stadı’nın sahaya fersah fersah uzaklıktaki tribünlerini içeriye çekmeye, futbolseverin seyir işkencesini bitirmeye kimsenin gücü yetmiyor.

Yeni stat projeleri gerçekleşir mi, bilinmez. Gerçekleşse de bu sezona yetişmez. Yıllardır yatırımlardan nasibini almayan, alakasız yerlere devasa statlar yapılırken, hep vaatlerle avutulan, İzmir futbolunun önüne daha sezon başlamadan bombanın pimi çekilip bırakıldı.

Sahi, Alsancak kimin olmalı? Hiç kimsenin olmayacaksa çözüm ne olmalı?