Aziz Yıldırım'dan özür

“Aziz Yıldırım gitmeden Türk futboluna huzur ve barış gelmez” denilirdi. Ben de bu fikre iştirak edenlerdendim. 20 yıl boyunca Fenerbahçe’yi yöneten Yıldırım, “ne pahasına olursa olsun kazanmaya odaklı” bir başkandı. Rakiplere ve futbolun diğer paydaşlarına saygılı olmayı çok önemsemiyordu. Bu tutumu yüzünden rakip taraftarların nefret objesi olmuştu. Zaman içinde Fenerbahçe taraftarı da kendisini artık benimsemez oldu ve Aziz Yıldırım gitti.

Buna göre artık Türk futboluna huzur ve barış ortamının hâkim olması gerekiyordu. Ama altı ay bile geçmeden anladık ki bu şiddet ve nefret ortamının menşei değilmiş, eski başkan.

Allah aşkına Galatarasay’ın “centilmen” sırmalı başkanının şu ifadesine, seçtiği kelimelere, takıldığı kavramlara bir bakın:

“Taraftarlarımız nefretlerini ve kinlerini saklı tutsunlar.”

Sporda Şiddetin Önlenmesi diye başlayan bir yasa var bu ülkede. 6222 sayılı yasanın 22. maddesi şiddeti teşvik edecek şekilde basın ve yayın yoluyla açıklamada bulunan kişilere ceza hükümlerini içeriyor. Taraftarlara nefretlerini saklı tutma tavsiyesinde bulunan kulüp başkanına bu maddeye istinaden ceza uygulanmayacaksa, yasayı da yürürlükten kaldırsınlar olsun bitsin.

Ne nefreti ne kini arkadaş? Konu ne ki ? Bir maç oynanmış ve yediğin golden önce taç kararı yanlış verilmiş. Bize haksızlık yapıldı diyor.

Rakibin daha fazlasını söylüyor o ne olacak? “Benim yediğim golden önce de korner yanlıştı” diyor. “Sarı kartlar adil değildi, bana haksızlık yapıldı” diyor.

Onlar da mı nefretini, kinini saklasın? Bununla da sınırlı değil, Galatasaray’ın centilmen sandığımız başkanının beyanları.

“Yangını İspanyol başlattı” diyor Soldado’yu kast ederek. “Brezilyalı vurup kaçtı” diyor Jailson için. Dikkat edin eylemlere değil vurgu, oyuncuların milliyetine …Güya çaktırmadan yapıyor ayrımcılığı. Onlarınki “yangın çıkarmak” oluyor. Hasan Şaş’a gelince “Türk karakteri gösterdi” diyor. İnsanların pavyon fedaisine yakıştırdığı davranışlar Türk karakterinin bir ürünüymüş demek!

Demek sırmanın dökülmesi, takkenin düşmesi, kelin görünmesi için bir maç yetiyormuş. Bu sözler Aziz Yıldırm’ın ağzından çıksa yıkarlardı gök kubbeyi.

Bu ülkenin insanlarının “imparator” diye taltif ettiği Fatih Terim de taç yanlıştı diye veriyor veriştiriyor önüne gelene.

Demiyor ki “Ezeli rakibimi tarihinin en kötü döneminde yakalamışım. 2-0 da öne geçmişim. 6-0’ın rövanşını almaya ramak kalmışken, maçı bile kazanamadım. Verilmiş sadakam varmış, bir de kaybedecektim az daha…”

Jestlerine, mimiklerine, kibrine, üslubuna bakıyorum. Eminim gerçekten kendini imparator sanıyor.

Ağzına geleni saydırdığı hakemlerle geçen yıl şampiyon olduğunu unutuyor. Ya da “ben imparatorum, her zaman haklıyım, hep ben kazanmalıyım. Hata olacaksa hep benim lehime yapılmalı” diye düşünüyor. Bunu bir hak olarak görüyor olmalı ki “hakkımı helal etmiyorum” diyebiliyor.

Türk futbolunun en büyük rol modelleri bunlar. Fatih Terim’ler, Hasan Şaş’lar, Burak Yılmaz’lar, Arda Turan’lar… Demek ki odaklanmamız gereken isimler değil, ilkeler.

Zira futbola barışın ve huzurun gelmesi “başarılı olmam bana dilediğim gibi davranma hakkı vermez” düsturunu benimsemiş nesillere kavuşmadıkça imkan dahilinde görünmüyor.