İNSAN BU, ŞEKİLDEN ŞEKİLE GİRER YA!

Bu bir kılıç balığının öyküsüdür, yazılmasa da olurdu... Böyle başlayan bir şarkı hatırlıyorum.

Bu da; tanıdığımda, neden geç tanıdım diye hayıflandığım, saffetinden, samimiyetinden etkilendiğim, işte inancı kavi, gerçek ideal adamı hükmünü verdiğim bir zatın, önce yakından, sonra epeyce uzaktan şahitlik ettiğim acıklı savruluşunun, ibretlik öyküsü...Evet yazılmasa da olurdu.

Zaten mesele de (öyle anlaşılsa bile) bu zat değil aslında. Mesele Aziz Nesin’in anlattğı Zübüklerin, tek bir türden ibaret olmadıklarını idrak...Mesele bizzat kendime her gördüğün sakallıyı deden sanma tembihi...

Allah Rızası lafzını siz bu zattan bir kez işitseniz, ‘’Yahu aldanma, onun derdi makam mansıp’’ diyene ‘’bühtanda bulunma’’ diye çıkışırsınız. Kendimden biliyorum. O derece yani.

İş, tanımanın derecesi arttıkça değişmeye başlar. Zihninde inşa ettiğin o erdemlilik binasının kolonları çatlar. Filanca turistik ilçeden kelepir arsa kapatma iştahını görür, olur dersin, o da lazım. Ben diye başlar konuşuken, ‘’sıradan memurdu müdür yaptım’’, ‘’bildiğin fotoğrafçıyı filan makama getirdim.’’ Övünür. Arkadaşlık ettiği insanları hakir görür. Beşer şaşar, hepimizin var zaafları dersin.

Mebus seçilir sevinirsin yine de. Mebusluğun nimetlerini tepe tepe kullandığını duyar, adam tutup adam dövdürdüğünü öğrenir, bir yanlışlık olmalı dersin. Şu dersin, bu dersin ama nihayet o gönül rabıtası sona erer. Nötr kalırsın.

Keşke öykü burada bitse...Sırada belediye reisliği hülyası vardır. Aday yapılacağından emindir. Ama bu defa talebi yerine getirilmez. Vaaay... Siz misiniz, olmaz diyen?

İki dönem vekillikle ödenir mi sandınız kutsal davaya adanmış ömrün bedeli! Plak tersine dönmüştür bir kere. Bilakayt, bilaşart biat edilen, ağdalı övgülere layık liderinin aslında öyle olmadığını anlayıvermiştir. On küsur yıl dilinden düşürmediği methisenaların yerini, hasımların sarf ettiği kem sıfatlar almıştır artık.

Sanmayın ki makam verilmedi diyedir bu dönüş. O hakkın hakikat yolunun yolcusudur. İştiyaklı savunucusu olduğu moral değerlerin yüz seksen derece hilafında pozisyon alıyorsa, bu, başkan adaylığının heba olmasından değil, yaşadığı aydınlanmadandır.

Eyvallah...Erdemli insan ömür boyu aynı siyasi pozisyonu koruyan insandır diye bir kural yoktur. Zaman geçer, insan gelişir, efkar değişir.

Halihazırdaki fikirleri, bir zamanlar söyledikleri ile çelişmeyen kimse var mıdır? Eyvallah...

Peki, tıynet değişir mi?

Şöyle anlatayım; Memlekette benzeri görülmemiş bir afet, onbir vilayeti yerle bir etmiş, kahir ekseriyet, can kurtarmak, yardım eli uzatmak için bölgeye koşmuşken, bir güruh da felaketten siyasi rant devşirme derdine düştü. Bunların çoğu cibiliyetlerinin gereğini yaptı, yani şaşırmadım. Amaaa, böyle bir anda, içinde var olduğunu vehm ettiğim faziletin, vakarın ortaya çıkması beklenecek bu zatın da ‘’fırsat bu fırsattır’’kervanına katıldığını görünce ip koptu.

Fransa’dan, Japonya’dan şuradan, buradan gelen kurtarma ekiplerinin profesyonelleri, içtenlikle beyanat verip, ‘’Bizim ülkemizde olsa bu çapta bir yıkım baş edemezdik. Türk devleti çok güçlü’’ derken...

Bizimki gitmiş bölgeye ama bir yaraya merhem olmaya değil. Döner dönmez oturmuş klavyenin başına siyasi ikbal hanesini artılarla doldurma şehvetiyle döşenmiş de döşenmiş.

‘’Şunu da mı beceremediniz? Bunu da mı yapamadınız’’ diye odun taşımış fitnecilerin ateşine. Böylesi bir savruluşun tarihte sayısız misalleri vardır elbette. Ama ben ilk kez şahit olmanın öfkesini yaşadım.

Üstat, ‘’İnsan bu su misali kıvrım kıvrım akar ya’’ derken, kast ettiği bununla ilgili değil biliyorum. Ama bu veciz mısradan mülhem '’ İnsan bu nokta kadar dünya çıkarı için, virgüle dönüşmek ne, kılıktan kılığa, şekilden şekile girer ya’’ dedim görünce yazdıklarını.

Son olarak YSK’nın önünde, terör örgütünün verdiği destek sorulunca ''dağılın'' komutuyla sağa sola kaçışan ekibin içinde gördüm kahramanımızı. Şimdi, mukaddes davasının ezeli hasmı olarak gördüğü partinin mebusudur. Allah kurtarsın.